”Herren er min hyrde, jeg magler ikke noe”

Mijn opa is nog niet zo lang geleden overleden. Bijna iedereen heeft wel eens een dierbare verloren, misschien herken je dit dan wel. Soms heb je het gevoel dat ze bij je zijn.. En dat gevoel had ik gister avond terwijl ik hotdogs at in de plaatselijke kerk om 12 uur s’nachts. Het klinkt nu allemaal waarschijnlijk nog een beetje vaag, maar ik zal het voor je uitleggen. 

Gister avond was er een feest in de kelder van Porse, een ander studentenhuis vlak bij school. Samen met nog een aantal gingen we naar het feest toe. We begonnen de avond met een aantal kaartspelletjes om een beetje in de stemming te komen. Er waren super veel studenten verdeeld over het hele gebouw, elke keuken was voorzien van een groepje studenten. Rond een uur of negen gingen we naar de kelder. De kelder schijnt hier behoorlijk populair te zijn. Er is muziek en een dansvloer, en iedereen zorgt voor zijn eigen eten en drinken.

Op een gegeven moment kreeg ik trek van al dat gedans dus ik ging opzoek naar eten. Ineens kwam iemand op het idee om naar de kerk te gaan, want daar zijn elke zaterdag avond gratis hotdogs. Eerst dacht ik: ” Euhm.. Je maakt een grapje toch zeker?”. Maar niks bleek minder waar. We hadden inmiddels een groepje van een stuk of 6/7 bij elkaar getrommeld en samen gingen wij opzoek naar de hotdogs.

We kwamen bij de kerk aan en geloof het of niet, maar hij was nog open ook. We liepen behoorlijk ongemakkelijk naar binnen, we hadden toch trek dus ja voedsel is voedsel. Binnen in de kerk stonden een aantal tafels. Er waren denk ik een stuk of 15 man. In de hoek stond een ouder mannetje hotdogs te bakken.

Ik ging bij een aantal mensen aan tafel zitten en vroeg hoe ze op het idee kwamen om dit op deze manier te doen. Die mevrouw zij letterlijk: “Ja we doen dit bijna elke zaterdag, mensen weten dat. Dronken jongeren komen dan hier heen voor de hotdogs en wij vertellen ze dan het een en ander over god.”. Je kan zeggen wat je wil, maar het werkt wel! Ik ging bij de rest aan een andere tafel zitten.

Op elke tafel stond een bakje met papiertjes. Er zat een andere mevrouw aan de tafel en ik vroeg haar waarvoor dit was. Ze nodigde ons uit om allemaal een papiertje uit het bakje te pakken. Er zaten een stuk of 35 velletjes in, allemaal opgevouwen. Misschien is het puur toeval, misschien ook niet, maar ik pakte precies de psalm die tijdens de begrafenis van mijn opa centraal stond: “Herren er min hyrde, jeg mangler ikke noe.”. Oftewel: “De heer is mij herder, het ontbreekt mij aan niets.”.

Kort daarna gingen we weer naar buiten. Ik zat nog een beetje met een brok in mijn keel, dat is toch wel heel bijzonder? Iemand merkte dit op en vroeg of het wel ging. Ik legde haar uit wat er gebeurd was en ja.. Toen kon ik het ook niet helemaal meer droog houden. We sloten de avond af met een grote groepsknuffel. Dat gaf echt een heel warm gevoel.